11/10/2021

ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΟ ΦΟΡΟΥΜ

 

Για πολιτική και ηθική φιλοσοφία έκανε λόγο ο Πρόεδρος του ΛΑΪΚΟΥ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ Ανδρέας Ρεντζούλας, κατά την ομιλία του στο 12ο Συμπόσιο πρακτικής – κλασικής Φιλοσοφίας του Παγκόσμιου Φιλοσοφικού Φόρουμ, για την ανάδειξη της σπουδαιότητας της Φιλοσοφίας ανά τον κόσμο, το Σάββατο 9 Οκτωβρίου στην αίθουσα του Φιλολογικού Συλλόγου Παρνασσός.

Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε υπό την Αιγίδα του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού και του Υπουργείου Τουρισμού και είχε ως κύριο άξονα προβληματισμού την «πρακτική φιλοσοφία ως όχημα διαθρησκευτικού και διαπολιτισμικού Διαλόγου για τη Δημιουργία Παγκόσμιας Πολιτιστικής Συνείδησης», με τους παρευρισκόμενους να παρακολουθούν με αμείωτο ενδιαφέρον τις ομιλίες των καλεσμένων.

Η απομαγνητοφωνημένη ομιλία του Ανδρέα Ρεντζούλα, ο οποίος δέχτηκε καταιγισμό ερωτήσεων από το κοινό και την Επιτροπή του 12^ου Συμποσίου Διαλεκτικής Φιλοσοφίας του World Philosophical  Forum.

 

 ”Φίλες και φίλοι,

αρχικά, θέλω να ευχαριστήσω για την τιμή, να συμμετέχω στην προσπάθεια, με την οποία κάθε χρόνο πραγματοποιείται επιτυχώς, το Παγκόσμιο Φιλοσοφικό Φόρουμ.

Η συμμετοχή όλων και μόνο, μιλά Ελληνικά…μιλά με το ήθος της υπερηφάνειας, για μια καταγωγή ιδιαίτερη.

Ίσως μοναδική, που όλους τους κάνει να μας ζηλεύουν…αλλά κυρίως, να μας τιμούν.

Ο δείκτης της υπεροχής μας ως Έλληνες, μας ακολουθεί, χωρίς να χρειάζεται να μας προσδιορίσει. Η κοινωνική μας πορεία, δεν αφήνει περιθώριο για κανέναν άλλο προσδιορισμό.

Μας γνωρίζουν όλοι.

Ξεκινώντας, ήθελα να επισημάνω, ότι ο ορισμός της Φιλοσοφίας, είναι από μόνος του ένα φιλοσοφικό ερώτημα. Ιστορικά, έχει αποδειχθεί ότι η φιλοσοφία, είναι η επιστήμη των επιστημών, ο κορμός της διεπιστημονικής γνώσης, ο πόθος αναζήτησης κάθε ανθρώπου, που πάντα θα επικρατεί.

Η Φιλοσοφία της Ηθικής, της Αισθητικής, της Γνωσιολογίας, της Μεταφυσικής, αποτελούν μια πνευματική δραστηριότητα που έχει έναν καθαρά θεωριτικό χαρακτήρα, όμως συνδέονται στενά με το πεδίο της ανθρώπινης πράξης.

Γι’ αυτό και ενδιαφέρει τον απλό άνθρωπο, που πρέπει να συμμετέχει στα κοινά, ως συνειδητοποιημένος πολίτης.

Κατά συνέπεια υπάρχει μια ιδιαίτερη ουσιαστική σχέση που συνδέει τη φιλοσοφία με την Παιδεία, την Κοινωνία και την Αλληλεγγύη.

Ο Γερμανός φιλόσοφος Ιμμάνουελ Καντ, χρησιμοποιεί μια πολύ εύστοχη παρομοίωση, υποστηρίζοντας ότι ο ανθρώπινος λόγος πρέπει να αναγκάζει τη φύση να απαντά στα ερωτήματά του και όχι να την ακολουθεί πειθήνια, με σκοπό βεβαίως να διδαχθεί από αυτήν, αλλά όχι με την ιδιότητα του μαθητή που αφήνει το δάσκαλο να του υπαγορεύει ό,τι αυτός θέλει, αλλά με την ιδιότητα ενός εν ενεργεία δικαστή, που αναγκάζει τους μάρτυρες να απαντούν, στις ερωτήσεις που αυτός θέτει.

Σήμερα όμως, δυστυχώς, υπάρχει ένα σοβαρό έλλειμμα ανθρωπιστικής παιδείας και μια απαξίωση της φιλοσοφίας στο εκπαιδευτικό μας σύστημα.

Σε όλες τις βαθμίδες εκπαίδευσης, από το Δημοτικό έως το Πανεπιστήμιο, η έμφαση για τη μόρφωση των παιδιών, δίνεται ακριβώς στην εκπαίδευση και όχι στην παιδεία.

Στόχος δηλαδή της εκπαίδευσης των νέων, σε όλους τους κλάδους, είναι να αποκτήσουν γνώσεις στο πλαίσιο της ειδικότητάς τους, ώστε να καταστούν ικανοί για την αγορά εργασίας.

Λείπει όμως κάθε μέριμνα για την ευρύτερη πνευματική τους καλλιέργεια, κάτι το οποίο μπορούν να προσφέρουν μόνο οι ανθρωπιστικές σπουδές, με κύριο πυλώνα τη φιλοσοφία.

Η εκπαίδευση λοιπόν δεν πρέπει να συγχέεται με τις γνώσεις.

Ο Πλάτων έλεγε ότι όλες οι κοινωνίες, φιλελεύθερες και ολοκληρωτικές, θεωρούσαν πρώτιστο καθήκον τους, την καλλιέργεια κάποιων αξιών που χαρακτηρίζουν το ανθρώπινο είδος και που ο καθένας, πρέπει να μάθει.

Όπως ο σεβασμός για την ανθρώπινη ζωή.

Όπως ο σεβασμός για την ελευθερία, για την δικαιοσύνη.

Έτσι, οι αξίες δεν βρήκαν τη θέση τους στη διδασκαλία η οποία έγινε ξαφνικά χαοτική και η φιλοσοφία απαξιώθηκε. Η ελευθερία του λόγου καταστρατηγήθηκε, η άμιλλα δεν ενθαρρύνεται και η φιλοσοφία κλονίστηκε, εξαιτίας της λανθασμένης υπεράσπισής της.

Προκειμένου όμως να ορίσουμε το αντικείμενο της φιλοσοφίας, θα ήταν πιο χρήσιμο να πούμε αν η φιλοσοφία είναι μία επιστήμη όπως όλες οι άλλες, ή αποτελεί μία ιδιαίτερη πνευματική δραστηριότητα.

Είναι αλήθεια ότι κάποιοι επιχείρησαν – και επιχειρούν – να καταστήσουν την φιλοσοφία επιστήμη, για να της προσδώσουν το ανάλογο κύρος.

Εγώ όμως πιστεύω το αντίθετο…

Η φιλοσοφία έχει μια ουσιώδη διαφορά από τις επιμέρους επιστήμες και η διαφορά αυτή συνίσταται ακριβώς στο γεγονός, ότι δεν ασχολείται με το ειδικό, όπως συμβαίνει με τις επιστήμες, αλλά επιδιώκει να συλλάβει την ουσία, μέσα από το ατομικό,  το καθέκαστον, όπως χαρακτηριστικά λέει και ο Αριστοτέλης.

Ασχολείται όπως προανέφερα, με ερωτήματα που αναφέρονται στην φύση και στον χαρακτήρα του κόσμου που μας περιβάλλει…στη φύση και τον χαρακτήρα της γνώσης, της επιστήμης, της λογικής, της αισθητικής, της ηθικής, ακόμα και της πολιτικής.

Ασχολείται με το πρόβλημα της σχέσης Σώματος και Ψυχής, με τις έννοιες της συνείδησης, του Θεού, της Θρησκείας…με το πρόβλημα της σχέσης του ανθρώπου με τον κόσμο, τον άνθρωπο με την κοινωνία.

Κατά μία άποψη το έργο της φιλοσοφίας, συμπεριλαμβανομένης και της Οικολογικής αλλά και της πολιτικής φιλοσοφίας, δεν είναι κυρίως το να προσφέρει απαντήσεις σε ερωτήματα που θέτει η ίδια η πραγματικότητα.

Μια τέτοια άποψη προϋποθέτει, ότι η φιλοσοφία απαντά σε έτοιμα ερωτήματα που μας τίθενται, από την περιγραφή αυτής της πραγματικότητας.

Σήμερα όμως, όσο ποτέ άλλοτε, έχουμε την ανάγκη από την ανθρωπιστική παιδεία και τη φιλοσοφία.

Γνωρίζουμε πλέον πολύ καλά, ότι όλες οι προσπάθειες που έγιναν υπακούοντας στις επιταγές του τεχνοκρατικού πολιτισμού, απέτυχαν παταγωδώς.

Σε ένα μεγάλο βαθμό, η αποτυχία οφείλεται στο γεγονός ότι αγνοήσαμε ως άτομα και ως συντεταγμένη πολιτεία την ανάγκη καλλιέργειας του πολίτη.

Αγνοήσαμε την ανάγκη πλαισίωσης των σπουδών για την ετοιμασία επαγγελματιών κάθε κλάδου, από μια βασική παιδεία, που θα έπρεπε να έχει ως θεμέλιό της, τις επιστήμες του ανθρώπου και κατά κύριο λόγο, τη φιλοσοφία.

Και αναφέρομαι ιδιαίτερα στην φιλοσοφία, διότι είναι εκείνη που μπορεί να συμβάλλει στη δημιουργία του συνειδητοποιημένου πολίτη, του ανθρώπου που δεν μένει απαθής, αλλά αναπτύσσει κριτική στάση απέναντι στα όσα συμβαίνουν γύρω του.

Που εκφράζει την αντίθεσή του στην υπό-κουλτούρα των διαφόρων media, στον ευτελισμό του κοινωνικού και πολιτικού βίου, που σέβεται τον συνάνθρωπό του, που σέβεται το περιβάλλον, που σέβεται την διαφορετικότητα σε ατομικό, κοινωνικό και πολιτισμικό επίπεδο.

Τα χαρακτηριστικά όμως αυτά, δυστυχώς λείπουν και μάλιστα σε μεγάλο βαθμό, τόσο από τα πολιτικά πρόσωπα που ασχολούνται μόνο με την άσκηση εξουσίας, τον εφησυχασμό της παιδείας αποφεύγοντας παρεμβάσεις στην πολιτική ζωή και δεν μελετούν έργα πολιτικής φιλοσοφίας, όσο και από εκείνους που λαμβάνουν αποφάσεις σε Ευρωπαϊκό επίπεδο για την οικονομική μας επιβίωση…

λείπουν όμως και από απλούς πολίτες, οι οποίοι διαφωνούν και οι διαφωνίες τους, εκτείνονται από την αντίληψη των συμφερόντων τους, έως την διαφορετική αντίληψη που έχουν για τις ιδέες, του ηθικώς αγαθού.

Η πολιτική φιλοσοφία πρέπει να μην είναι ούτε ουτοπική, ούτε στενά ρεαλιστική, γιατί είναι μέρος της ηθικής φιλοσοφίας, κάτι σαν εφαρμοσμένη ηθική, όπως και η δικαιοσύνη είναι ηθικό ιδεώδες, που μας λέει, πως ιδεατά πρέπει να είναι οι σχέσεις μας εντός της κοινωνίας, σε αφαίρεση από τις πρακτικές μας.

Η πολιτική φιλοσοφία είναι αυτόνομο πεδίο, το οποίο δεν πηγάζει από την αλήθεια της ηθικής, αλλά από τα βασικά χαρακτηριστικά της ανθρώπινης κατάστασης.

Η ηθική φιλοσοφία, θέτει το υπόβαθρο και τα όρια της πολιτικής φιλοσοφίας, ενώ ο κρατικός εξαναγκασμός, είναι το κύριο χαρακτηριστικό του δικαίου, μιας πολιτικής κοινωνίας.

Οι απαγορεύσεις που επιβάλλονται νομοθετικά, για να μην καταντούν απλές προσταγές επιβολής ωμής ισχύος, πρέπει να έχουν ηθική νομιμοποίηση.

Ο κρατικός εξαναγκασμός έτσι, θα πρέπει να νομιμοποιείται και να εμπνέει το καθήκον υπακοής, μέσω ηθικοπολιτικής δικαιολόγησης και το ευρύτερο ηθικό πλαίσιο που νομιμοποιεί την πολιτική κοινότητα και τους θεσμούς της, θα πρέπει να αφήνει περιθώριο για τις ιδιωτικές μας ευθύνες και να τις νοηματοδοτεί.

Η πολιτική φιλοσοφία, αγνοεί τη διαφοροποίηση αριστερών και δεξιών, με βάση τις απόψεις τους περί ελευθερίας και δικαιοσύνης.

Δεν είναι δηλαδή ότι απλώς ενδιαφέρεται για διαφορετικές αξίες, όπως η ελευθερία, η ισότητα, όπως η κλιματική αλλαγή, αλλά διαθέτει διαφορετικές αντιλήψεις για τις ίδιες αξίες.

Τόσο οι θεωρίες της δεξιάς, όσο και της αριστεράς, προσπαθούν να μας εφοδιάσουν με αρχές, βάσει των οποίων να ελέγχουμε και να κρίνουμε τις ιστορικές μας παραδόσεις, πρακτικές και κοινότητες.

Οι κοινοτιστές όμως πιστεύουν, ότι δεν μπορεί να υπάρξει αντιστορικό κριτήριο για να κάνουμε κάτι τέτοιο.

Έτσι, δεν μπορούμε να εντάξουμε εύκολα τον κοινοτισμό ή τον φεμινισμό, στην αριστερά ή τη δεξιά.

Η κατηγοριοποίηση αυτή, συσκοτίζει την ανεπάρκεια των δύο να λάβουν υπόψη τους ζητήματα δικαιοσύνης και ακριβοδικίας που εγείρονται, όχι μόνο στην πολιτική σφαίρα, αλλά και στις σφαίρες της οικογένειας και της οικιακής εστίας.

Όσες φορές πολιτικοί φιλόσοφοι επιχείρησαν να παρέμβουν στην πολιτική ζωή, δεν πέρασαν απαρατήρητοι.

Ας μην ξεχνάμε ότι ο Αριστοτέλης καθοδηγούσε τον Μέγα Αλέξανδρο. Ο Μακιαβέλι προσπάθησε να συμβουλεύσει τους Μεδίκους στην Φλωρεντία και ο Ντιντερό προσεκλήθη από την Μεγάλη Αικατερίνη στην Αγία Πετρούπολη.

Τώρα, δανειζόμενος μια ρήση του Βίκτωρα Ουγκώ, που λέει ”κανένας στρατός δεν είναι τόσο ισχυρός, όσο μια ιδέα που ο καιρός της έχει φτάσει”, θέλω να αναφερθώ σε μια παλαιότερη φιλοσοφική τάση, που μπορεί να χαρακτηριστεί ”οικολογική” και είναι η τάση θαυμασμού, προστασίας και θεοποίησης της φύσης.

Τάση, που υπάρχει σε κάθε τροφοσυλλεκτική κοινωνία που επέτρεπε μια αρμονική συμβίωση με τη φύση, με την πίστη, ότι μέσα σε κάθε γέρικο δέντρο, ποτάμι, λίμνη ή πηγή, κρύβεται μια θεότητα.

Εμπνευσμένοι από μια τέτοια τάση και σε μια εποχή όπου το πρόβλημα της κλιματικής αλλαγής, ξεσηκώνει τις νεότερες γενιές στην Ευρώπη, η Διεθνής συνεργασία ανάμεσα στις Χώρες της Ευρώπης, αποτελεί θεμέλιο λίθο για την αναζήτηση κοινής πορείας για το μέλλον…και για το λόγο αυτό, αποφασίσαμε και αναπτύξαμε μια σειρά πρωτοβουλιών, που στηρίζονται στην στενή συνεργασία, ανάμεσα στις Χώρες της Σκανδιναβίας και την Ελλάδα.

Η συνεργασία αυτή, έχει σαν ιδανικό μια αειφόρο κοινωνία, που θα αντλεί διδάγματα από τις κλασικές αξίες που γεννήθηκαν στην Ελλάδα και θα αναπτύσσεται σε αρμονία, με τη φύση και το Περιβάλλον.

Τομείς, όπως η Κυκλική Οικονομία, η Υγεία, η Διαχείριση απορριμμάτων, η Αναδάσωση πληγεισών περιοχών και η διάδοση του Ελληνικού Πολιτισμού στην Ευρώπη, είναι βασικές προτεραιότητες του Προγράμματός μας ”ΣΥΜΜΕΤΕΧΩ” Κοινωνία Χωρίς Σκουπίδια.

Το Οικονομικό μοντέλο του μέλλοντος, είναι η Κυκλική Οικονομία, που βλέπει τα ανακυκλώσιμα υλικά, σαν μια ευκαιρία για να δώσουμε αξία μέσα απ’ αυτά και να δημιουργήσουμε μια ευχάριστη αίσθηση, αλλά και ικανοποίηση, για τη συμμετοχή μας στη βελτίωση του περιβάλλοντος, στην αναδάσωση των πληγεισών περιοχών στην Ελλάδα και γενικά στις καθημερινές συνθήκες της ζωής μας, με έναν τρόπο…όπως εμείς φιλοσοφήσαμε.

Σε μια τέτοια προσπάθεια, ανοίγουμε το δρόμο για την επόμενη μέρα, ατενίζοντας το μέλλον με μεγαλύτερη αισιοδοξία.

Αναγνωρίζοντας την ανάγκη συνεργασίας, για την επέκταση του προγράμματος με ειδικές δράσεις που θα αποσκοπούν στην αναδάσωση των πληγεισών περιοχών της Ελλάδας, εταιρείες που παράγουν προϊόντα με την ετικέτα ”ΣΥΜΜΕΤΕΧΩ” Κοινωνία Χωρίς Σκουπίδια συνεισφέρουν οικονομικά, ανάλογα με το κόστος των προϊόντων τους.

Οι υποστηρικτές του Προγράμματος έως σήμερα, είναι η εταιρεία Ανακύκλωσης υλικών ”Tire Solutions” που εδρεύει στη Λάρισα, το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, το ίδρυμα ”MAMA SARAH OBAMA” οι εταιρείες εμφιαλωμένων  νερών ”ΖΑΡΟΣ” και ”SAMARIA” οι εθελοντικές ομάδες ΠΡΟ.Τ.Ε.Κ.Τ.Α. Ιλίου και  BEACH CLEANING, η εταιρεία νωπών προϊόντων ”ΟΛΥΜΠΙΑ ΓΗ”, η εταιρεία καθαριστικών ειδών ”TEVASPORT  ΑΕ”, το ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΒΙΟΤΕΧΝΩΝ ΔΥΤΙΚΗΣ ΑΤΤΙΚΗΣ και εντάσσονται άμεσα, μεγάλες εταιρείες στον κλάδο της Χαρτοποιϊας, Γάλακτος, Διαφημιστικών ειδών και συσκευασμένων νωπών προϊόντων.

Με την συμμετοχή στο Πρόγραμμα αυτό, τοποθετούνται κάδοι ανακύκλωσης υλικών σε διάφορα σημεία που υποδεικνύονται από τους υποστηρικτές του Προγράμματος και παραλαμβάνονται τα συγκεντρωμένα υλικά από τις Εθελοντικές Ομάδες, πρός ανακύκλωση. Με την παραλαβή των υλικών, καταγράφεται η ποσότητα σε κιλά και ανάλογα με αυτά, παρέχεται η δυνατότητα παραγωγής προϊόντων, για τις ανάγκες κάθε οργανισμού.

Με τον τρόπο αυτό, συμβάλλουμε όλοι στην επίτευξη τεσσάρων στόχων, που επιβάλλονται για την προστασία του περιβάλλοντος και της κλιματικής αλλαγής, με βάση των οδηγιών της Ευρωπαϊκής Ένωσης και είναι οι εξής:

1) H αποφυγή προορισμού των απορριμμάτων σε χωματερές, που δημιουργούνται μεγάλα προβλήματα με την ταφή τους, όπως όλοι γνωρίζουμε.

2) H αποφυγή παραγωγής νέου Διοξειδίου του Άνθρακα στην ατμόσφαιρα, που φέρνει η παραγωγή και η χρήση νέων πλαστικών, ενώ με το Πρόγραμμα αυτό, επεξεργάζονται τα υπάρχοντα πλαστικά και δημιουργούνται νέα χρηστικά προϊόντα αποφεύγοντας την χρήση νέου παρθένου πλαστικού.  

3)Το πρόγραμμα είναι οικονομικά βιώσιμο, με πολλά ωφέλει στους συμμετέχοντες, αφού χρησιμοποιούν τα ανακυκλώσιμα προϊόντα, που έχουν τα ίδια ποιοτικά χαρακτηριστικά με τα καινούργια, αλλά χαμηλότερο κόστος παραγωγής.

Τα στοιχεία μέτρησης, (Διοξείδιο του Άνθρακα σε κιλά, κυβικά μέτρα σε χωματερές και συλλογή υλικών σε κιλά), καταγράφονται στην ψηφιακή εφαρμογή του Προγράμματος, όπου έχουν όλοι την δυνατότητα πρόσβασης και ενημέρωσης. 

4) Με την συμμετοχή μας στο Πρόγραμμα, συμβάλλουμε όλοι στην αναδάσωση της Χώρας μας, που θα πραγματοποιηθεί μετά από σχετικές αδειοδοτήσεις. 

Κλείνοντας την παρουσίαση του Προγράμματος και ολοκληρώνοντας, θέλω να επισημάνω και να υποστηρίξω, ότι ήρθε η ώρα να ανατρέξουμε ως άτομα, ως κοινωνία και ως πολιτεία, στο έργο που μας άφησαν ως πνευματική και πολιτιστική κληρονομιά, οι αρχαίοι Έλληνες στοχαστές, όπως ο Σωκράτης, ο Πλάτων, ο Αριστοτέλης.

Να στρέψουμε και πάλι το βλέμμα μας στον Ελληνικό πολιτισμό, όχι για να πέσουμε στην παγίδα ενός άκριτου, χωρίς νόημα θαυμασμού, αλλά για να αναζητήσουμε τη δυναμική που κρύβουν μέσα τους και που μπορεί να μας φανεί χρήσιμη, τώρα και στο μέλλον.

Θα πρέπει να γίνει συνείδηση σε όλους μας, ότι αν θέλουμε να οικοδομήσουμε μια ελεύθερη και δημοκρατική κοινωνία, χρειαζόμαστε τη φιλοσοφία.

Το τέλος της φιλοσοφίας, θα είναι και το τέλος της ελευθερίας.

Η ελευθερία, δεν απειλείται μόνο από τα καθεστώτα τα ολοκληρωτικά ή τα αυταρχικά, αλλά με πιο ύπουλο τρόπο και ίσως πιο επικίνδυνο, από την εξαφάνιση της κριτικής και την αυξανόμενη ανικανότητα αμφισβήτησης του παρόντος και των θεσμών που υπάρχουν.

Άλλωστε, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η φιλοσοφία γεννήθηκε στο ίδιο τόπο, που γεννήθηκε και η Δημοκρατία.”                                                                                                                               

Ο Πρόεδρος του ΛΑΪΚΟΥ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ με το πέρας της ομιλίας του δέχθηκε ερωτήσεις, αλλά απέφυγε να τοποθετηθεί και να σχολιάσει πολιτικά δρώμενα και πρόσωπα λέγοντας ότι η εκδήλωση έχει συγκεκριμένο χαρακτήρα και θέλει να σεβαστεί, την τιμητική πρόσκληση που του έγινε, αλλά σε άλλο χρόνο και τόπο είναι διαθέσιμος να αναπτύξει τις πολιτικές του πεποιθήσεις και τις θέσεις του ΛΑΪΚΟΥ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ που διαφοροποιείται από τα καθεστωτικά.

Στη μεγάλη αυτή γιορτή της Φιλοσοφίας που επιβραβεύονται μοναδικά επιτεύγματα στις τέχνες και τα γράμματα, είχε οικουμενικό και διεθνή χαρακτήρα αλλά και μια αυτόνομη διεπιστημονική, πολιτισμική και εκπαιδευτική οντότητα, με σκοπό να προσφέρει στον άνθρωπο.

Να προσφέρει με διαχρονικότητα στην αντιμετώπιση μεγάλων προβλημάτων ηθικών και πρακτικών μέσω των ιδεών.

Στόχος έχει, την πρόοδο και την προσφορά στο κοινωνικό σύνολο πέρα από την ατομική πρόοδο, την ανάδειξη της δημιουργικότητας και της προσπάθειας η οποία διέπεται από υψηλά ιδανικά και ανθρωπιστικά ιδεώδη. Το Συμπόσιο έγινε με τη συνδιοργάνωση των Ενώσεων Πολιτισμού και Ανάπτυξης (ΕΝΠΑΝ), του Ελληνικού Ιδρυτικού Τμήματος του Παγκόσμιου Φιλοσοφικού Φόρουμ (Π.Φ.Φ) και του Φιλολογικού Συλλόγου Παρνασσός, (Φ.Σ.Π).