Ο λαός περιορίζεται στο να ερωτάται η γνώμη του μία φορά κάθε λίγα χρόνια και μετά να αποκόπτεται ολοκληρωτικά από οποιαδήποτε διαδικασία λήψης αποφάσεων. 

Καμία δύναμη δεν διατηρεί ο λαός στο μεσοδιάστημα των εκλογών, που ουσιαστικά είναι κατοχυρωμένο συνταγματικά, δικαίωμά του. 

Από την άλλη πλευρά ο κάθε υποψήφιος βουλευτής, για να εξασφαλίσει μια θέση σε κάποιο ψηφοδέλτιο θα πρέπει να εκφράσει την αφοσίωσή του στο κόμμα τόσο πριν, όσο και μετά τις εκλογές. 

Η αφοσίωση αυτή σημαίνει ότι αν ο βουλευτής θέλει μια μακροπρόθεσμη παρουσία στα πολιτικά δρώμενα θα πρέπει να φροντίζει να υποστηρίζει την καθορισθείσα «γραμμή» και να εκτελεί τις εντολές του κόμματος. 

Και από εκεί αρχίζει το πρόβλημα στην Ελλάδα. 

Αντί δηλαδή οι βουλευτές να λειτουργούν σαν ελεγκτές του κόμματος, το κόμμα είναι αυτό που στην πραγματικότητα ελέγχει τους βουλευτές και τους περιορίζει την δυνατότητα να εκτελέσουν αποτελεσματικά την εντολή που πήραν από τους ψηφοφόρους.  

Σαν απόδειξη του παραπάνω υπενθυμίζουμε την πολιτική πραγματικότητα στην οποία γινόμαστε πολύ συχνά μάρτυρες αποπομπής βουλευτών οι οποίοι διαγράφονται από αυτά επειδή δεν ακολούθησαν τις εντολές του κόμματος, αλλά λειτουργούν σύμφωνα με τη δική τους κρίση και πιθανώς σκεπτόμενοι το συμφέρον των εκλεκτόρων τους.

Και δεν είναι μόνο αυτό.

Το έλλειμμα δημοκρατίας ενισχύεται και από άλλα φαινόμενα τα οποία είναι όλα δεμένα σε ένα φαύλο κύκλο που μας οδηγεί ξανά σε αδιέξοδο.    

Οι βουλευτές δηλαδή λειτουργούν σαν υπάλληλοι των κομμάτων και όχι σαν εκπρόσωποι του εκλογικού σώματος. 

Παράνομες ή αμφιβόλου σκοπιμότητας Κυβερνητικές πρακτικές για τις οποίες διαμαρτύρεται ο λαός που τους εμπιστεύτηκε, οι χρονοβόρες δικαστικές διαδικασίες (αν υπάρξουν λόγω του πολιτικού ασύλου που απολαμβάνουν) καθιστούν την απόδοση δικαιοσύνης προβληματική, ή αγνοούνται επιδεικτικά από τους Κρατικούς λειτουργούς χωρίς κανένα φόβο προσωπικών συνεπειών.   

Υπό αυτές τις συνθήκες, δεν μπορούμε να είμαστε υπερήφανοι όταν ο μέσος Έλληνας ασχολείται με το χρωματολόγιο της ηλεκτρικής ενέργειας και ποντάρει στα επιδόματα του κράτους για να ζήσει την οικογένεια του.

Δεν μπορεί να είμαστε υπερήφανοι όταν η Ελλάδα θεωρείται από τις πλέον πανάκριβες χώρες ενώ ο μέσος μεικτός μισθός είναι από τους χαμηλότερους στην ευρωζώνη.

Δεν μπορεί να είμαστε υπερήφανοι που καθημερινά παρακολουθούμε ότι η Ελλάδα είναι η Κολομβία των Βαλκανίων αφού οι δολοφονίες των νονών της νύκτας η λεγόμενη Greece Mafia είναι αποτέλεσμα όχι εκκαθαρίσεων της ανύπαρκτης ή λερωμένης αστυνομίας αλλά συμβόλαια θανάτου μεταξύ νοσηρών και παράνομων.

Η Ελλάδα όμως δεν είναι μόνο αυτή η τραγική εικόνα, υπάρχουν υγιείς οικονομικές δυνάμεις, υπάρχουν δημιουργικοί άνθρωποι που απλά θλίβονται με αυτά που βλέπουν και δίνουν άνιση μάχη με την αναποτελεσματικότητα και την γραφειοκρατία.

Για όλα τα παραπάνω, τα μετεκλογικά δράματα είναι συνέπεια των προεκλογικών επιλογών μας.